Do you remember... Rozdział 13

Hej kochani!

Przybywam chociaż były problemy i to meeega problemy. Martyśka wie o co chodzi, ale i tak zrobiłam inaczej niż na początku miałam zamiar.

Dzisiaj jest trochę krótko.

Następna powinna się ukazać pod koniec tygodnia, ale nie wiem jak to wyjdzie w praniu.

Zapraszam was do czytania i komentowania.

A anonimowców proszę o ujawnienie się, każda opinia się liczy nawet ta najgorsza, bo chyba od tego są, żeby się uczyć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*****

Muzyka. Dla niektórych parę dźwięków i tekst połączony w jedną całość, ale dla mnie jest to coś więcej. To sens życia, opowieść przekazana za pomocą melodii. Wystarczy, że

usłyszę choć skrawek jakiejkolwiek kompozycji, a przenoszę się zupełnie do innego świata. Mojego świata, gdzie jestem wypełniony od głowy, aż po koniuszki palców harmonią dźwięków.
Tak było i teraz. Nie myślałem gdzie postawić następną nutę. Jak wysoko zaśpiewać. Gdy człowiek kocha to co robi i oddaje w to serce czuje się spełniony, a co najważniejsze szczęśliwy.
Z muzycznego letargu wyrwały mnie czyjeś słowa.
   -I to rozumiem. Jakbyś cały rok tak pracował i niespodziewanie nie wychodził ze studia, bo pan romantyk zapomniał o ran de vu to płyta dawno byłaby już wydana. -swoje spostrzeżenia wyraził Q.
   -To nie była żadna randka. Musiałem coś załatwić. -chyba do końca życia będą wypominać mi moje nagłe wyjście.
   -Mnie się nie tłumacz, ja swoje wiem. Ale jak tu wpadnie Frank, to chłopie... Radziłbym ci wiać.
   -Dramatyzujesz. -hardo stwierdziłem. Rozumiem, że terminy nas gonią, ale dla chcącego nic trudnego.
   -Gdzie, on jest. -z korytarza dało się słyszeć wściekły głos. -Tutaj jesteś. -do pomieszczenia wpadł Frank. -Dzisiaj to ty się nie ruszasz zza mikrofonu.
   -Dzisiaj to będziemy go siłą musieli wyrzucić ze studia. -prowadzili rozmowę jakby wcale mnie tu nie było.
   -Czyżby coś mu się nagle odwidziało? -DiLeo spojrzał na mnie podejrzliwie, a Quincy odwrócił się przodem do mojego menedżera i bezgłośnie coś mu powiedział. W taki sposób, że nie dane mi było usłyszeć szczegółów przekazanej wiadomości.
   -Achaaaa... Więc tak to wygląda. -przeniósł swój wzrok na mnie. -Mam nadzieję, że długo będzie cię tak trzymać.
   -W takim tempie zdążymy nagrać nawet dwa albumy.
   -Nie przesadzaj Q, bo dzisiaj też się zrywam.

   -I wszystko szlag trafił. -czasami nie wiem czy Q żartuje, czy mówi wszystko na serio. -Ty, to może przyprowadzisz tą twoją koleżankę. Jak jej tam Jessica? I wtedy nigdzie nie będziesz musiał się zrywać.
   -Może weźmiemy się w końcu do pracy? -zaproponowałem. Bez słowa wróciliśmy do poprzednich czynności z przed rozmowy. Śpiewałem w kółko jedną piosenkę. Za każdym razem coś mi nie pasowało więc trzeba było to poprawić.
   -Mike weź się w końcu w garść, bo do usranej śmierci tego nie nagramy.
   -To musi być idealnie.
   -Okej. Nagrywamy ostatni raz, więc daj z siebie wszystko. -ponownie zasiadłem za mikrofonem i tym razem dałem z siebie naprawdę wszystko. -I o to chodziło. Dobra ludziska na dzisiaj koniec i widzimy się jutro. -cała ekipa przesiadująca ze mną w studio wyszła. Zostałem tylko ja.
   -Nie idziesz? -spytał Q.
   -Zostanę jeszcze chwilę i dopracuję to nagranie. -tym razem zostałem całkowicie sam i oddałem się pracy. Miałem jakieś dwie godziny do umówionego spotkania w domu Jenn. Sam i Janet organizowały dla nie niespodziankę. Byłem zadowolony z efektu końcowego.
   -Przepraszam, myślałam, że nikogo już nie ma. -w drzwiach stała blond kobieta. Ubrana w koszulkę, która odsłaniała jej brzuch kusiła. Kusiła swoim ciałem i słodkim, niewinnym uśmiechem. Mój umysł chcąc się bronić przed zakleszczeniem w jej sidłach przywołał obraz Jennifer. Ta kobieta jej nie dorównywała. Jenn była naturalna we wszystkim co robiła i jak się ubierała. A ona? Zdawać by się mogło, że przybrała maskę i odgrywa już wcześniej ustaloną postać.
   -Nic się nie stało. Sam zamiar miałem wychodzić. -poczułem silną potrzebę ulotnienia się z pomieszczenia. Nieznajoma weszła do środka.
   -Madonna Ciccone. -wyciągnęła w moją stronę dłoń. Jak przystało na dżentelmena uścisnąłem ją.
   -Michael Jackson. -nie wiedziałem po co się przedstawiam. Przecież na pewno mnie zna.
   -A więc to ty. -udała zdziwioną. -Słyszałam, że tu nagrywasz, ale nie sądziłam, że cię spotkam.
   -Natomiast ja nie widziałem cię tu wcześniej.
   -Dopiero co przyjechałam i stwierdziłam, że wypadałoby się rozejrzeć co gdzie stoi i jak to wygląda. -z jej twarzy nie schodził uśmiech. Krótka wymiana zdań przerodziła się w dość długą rozmowę. W pamięci starałem się przypomnieć jakiekolwiek informacje na jej temat. Ale były to niestety wiadomości z pierwszych stron gazet, które nie były zbytnio pochlebne. Naszą dyskusję przerwał dzwonek mojego telefonu.
   -Przepraszam na chwilę. -wyszedłem na korytarz i odebrałem połączenie od... mojej siostry. -Halo...
   -Mike, o której zamierzasz stawić tu swój królewski tyłek?
   -Też się cieszę, że cię słyszę siostra. A co u ciebie?
   -Mike skończ i powiedz o której będziesz, bo Sam kończą się pomysły gdzie jeszcze wysłać Jennifer. -na te słowa zachichotałem. One naprawdę się starają wyprowadzić ją w pole.
   -Postaram się być za pół godziny.
   -Tylko się nie spóźnij.
   -Tak, tak, ale pamiętajmy, że rozmawiasz z królem punktualności.
   -Dobra braciszku ja muszę kończyć. Sam! Ogarnij swojego faceta, bo nic nie zostanie z tych koreczków. -rozłączyła się. Czasami myślę, że Janet powinna założyć firmę organizującą przyjęcia urodzinowe. Wróciłem do mojego gościa. -Wybacz, że tyle musiałaś czekać.
   -Nic się nie stało. -zdawało mi się, że kubek z sokiem zmienił swoje położenie.
   -Miło mi się z tobą rozmawiało, ale za chwilę będę spóźniony.
   -Rozumiem. -poderwała się z krzesła. -Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.
   -Zapewne. -odpowiedziałem. Wyszła cicho zatrzaskując za sobą drzwi. Dopiłem sok pomarańczowy i również skierowałem się do wyjścia. Niosłem do recepcji klucze zamkniętego już studia, ale czułem, że coś jest nie tak. Wzrok w jednej chwili stawał się rozmazany, by za chwilę znów się wyostrzyć. Nogi miałem jak z waty. Miałem wrażenie, że jeszcze krok, a się przewrócę. Oddałem klucze recepcjonistce, która jak zwykle miło się uśmiechała. Skierowałem się w stronę drzwi wyjściowych. Po paru krokach miałem wrażenie, że się przewrócę, a ja nie jestem sobą tylko kimś innym.
   -Michael? Wszystko gra? -nie wiem skąd obok mnie znalazła się Madonna. Wydała się zmartwiona, ale jej oczy zdradzały coś innego. Zdawały się mówić, że ona tylko na to czekała. -Chodź, zajmę się tobą w dość przyjemny sposób. -mój mózg nie myślał racjonalnie. Nie wiedziałem co jest jawą, a co halucynacją. Ostatnie co pamiętam to blask fleszy, śmiech kobiety, która mnie prowadziła i zdawała się coś do mnie mówić oraz jakiś samochód. A później? Później zapadłem się w ciemność, a pośród tej nicości dojrzałem błękitno szare oczy, w których się zakochałem.

*****

Człowiek jest istotą niezwykle zmienną. W jednej chwili potrafi zmienić jedną decyzję w coś zupełnie innego z myślą, że tak będzie lepiej. Zastanawiam się czasami, że skoro jest taki zmienny to jak udaje mu się znaleźć partnera na całe życie. Oczywiście zdarzają się wyjątki, ale jednak...Posiadając tą jedyną osobę, z którą dzieli życie nie ogląda się za potencjalnym zastępswtem tego "modelu". Ponieważ "model" ten jest dla niego całym światem i poza nim nie widzi nic innego. Czym to jest spowodowane? Może najlepszym komputerem w historii ludzkości jakim jest mózg? A może uczuciem do tej drugiej osoby? Jest wiele tłumaczeń tej teorii, ale chyba najpiękniejsze jest to drugie, które mówi o uczuciu jakim jest miłość. Miłość, która zasiała ziarenko w moim sercu i powoli wzrastało.

Przemierzałam uliczki LA. Właśnie wracałam z pracy i byłam wykończona psychicznie i fizycznie. Marzyłam tylko o ciepłej kąpieli i kimś z kim mogłabym pogadać bez przeszkód i żadnych podtekstów. Pierwszą osobą jaką mi przyszedł do głowy był... Michael. Coraz częściej o nim myślałam. Jadłam śniadanie zastanawiałam się czy już wstał, czy jeszcze śpi? Jak minęła mu noc? Siedzę w pracy więc myślałam co porabia. Takich myśli w ostatnim czasie było coraz częściej. Może czas spojrzeć prawdzie w oczy i stwierdzić, że się...

Z moich rozmyślań wyrwał mnie uporczywy dzwonek telefonu. Najwidoczniej ta osoba dobijała się do mnie od dobrych kilku minut, a ja tego nie zauważyłam. Zapewne nie zauważyłabym też wybuchy bomby jądrowej, czy tego, że potrącił mnie samochód.

   -O kim tak zawzięcie myślałaś, że nie łaska odebrać, co? -w słuchawce rozległ się wesoły głosik mojej przyjaciółki.

   -Sam za chwilę będę w domu, więc spokojnie mi powiesz co się stało.

   -Nie!

   -Co nie? -spytałam zdziwiona.

   -Nie przyjdziesz do domu bo... -najwidoczniej starała się coś wymyślić. -Bo... Skończyły się płatki czekoladowe do mleka.

   -To jutro pójdę je kupić. 

   -Nie. -najwidoczniej starała się mnie trzymać jak najdalej od domu. -Mam ochotę na płatki teraz.

   -To idź i sobie kup. W ciąży jesteś, że zachcianki masz? -spytałam żartobliwie.

   -No Jenn. Proszę. Dla twojej wiadomości w ciąży nie jestem.

   -Ale pracujemy nad tym. -dało się słyszeć stłumiony głos Paula.

   -Przymknij się Paul. -zganiła mężczyznę. -Wracając. Jenn to tylko jedna paczka moich kochanych płatków.

   -Gdzie ja ci o tej porze znajdę całodobowy?

   -Wiedziałam, że się zgodzisz.

   -Chyba zbytnio wyboru nie mam, co?

   -Masz rację. Widzimy się później. -rozłączył się, a ja ruszyłam na poszukiwania jakiegoś sklepu całodobowego. Błądziłam po mieście nie wiem ile, ale wystarczająco długo by zaczęły mnie boleć stopy. W końcu ktoś u góry się nade mną zlitował i wspaniałomyślnie zesłał mi całodobowy sklep monopolowy. Załatwiłam co trzeba i wracałam do domu, bo naprawdę było już późno. Przy okazji kupiłam parę paczek tych przeklętych płatków. W czasie drogi powrotnej nie obyło się bez spotkania z tutejszymi dresiarzami.

   -Ej mała! But ci się rozwala! -usłyszałam za sobą krzyk. Takiego podrywu to ja w życiu nie słyszałam. Zbyłam ich milczeniem, jakoś nie miałam ochoty na nocne przygody. Niczym nie znużona dotarłam do miejsca mojego zamieszkania, a w głowie miałam plan jak zemścić się na mojej współlokatorce. Niczym się nie przejmując nacisnęłam klamkę drzwi. Weszłam do domu, ale zastałam cieszę.
   -Sam jesteś?! -nic zero reakcji z jej strony. Najwidoczniej gdzieś poszła. Zapalenie światła również poniosłam fiaskiem. Najwidoczniej wywaliło korki. A mówiłam tej tępocie, żeby uważała z tą lokówką.  Posuwałam się powoli naprzód uważając o nic nie zahaczyć. W ten sposób dotarłam do salonu. W jednym momencie oślepił mnie błysk zapalonego światła i ogłuszył krzyk "niespodzianka". Na środku pokoju stały wszystkie osoby które znałam.  Ale i tak nie potrafiłam skojarzyć po co się tutaj spotkali. Musieli dostrzec moją nietęgą minę.
   -Kochani, ona zapomniała. -dało się słyszeć.
    -O czym to ja miałam pamię... -uderzyłam się w czoło.
   -Chodź tu do mnie mój sklerotyku.  -podeszłam do Sam i się zaczęło składanie życzeń. Trwało to dosyć długo.
   -Hazel! Ty tu? -nie spodziewałam się jej w tym miejscu?
   -Nie mogłam sobie odpuścić urodzin mojej siostrzyczki. -wzięła mnie w ramiona. -Joey wyłącz ten zakichany telewizor.
   -Chwila. Tu jest bardzo ciekawa wiadomość. No po prostu romans wszech czasów. -na ekranie odbiornika pojawił się... Michael? Ale nie to było najgorsze obok niego szła Madonna. Czyli dopięła swego. Zdawali się być szczęśliwi, szczególnie on. Kamera towarzyszyła im dopóki nie zniknęli w samochodzie. Miałam wrażenie, że ktoś na mnie wylał zimny kubeł wody.
   -Ja... pójdę dorobić koreczków. -w szybkim tempie nastąpiła moja ewakuacja do kuchni. Stałam przed blatem chwilę wpatrując się w noc za oknem.
   -Ja ci to obiecuję. Mój braciszek jutro nie będzie umiał się ruszyć. -za mną przyszła Janet.
   -Oj nie bądź taka brutalna.
   -A widziałaś co on zrobił?
   -Nic nie zrobił. -chyba zaczęłam go bronić.
   -Jenn nie broń, go. A dzwoniłam do niego i mówił, że zaraz będzie. Ale najwidoczniej nie tam gdzie trzeba.
   -Janet, przesadzasz i to mocno.
   -Dlaczego ty jesteś temu taka obojętna? Z daleka widać jak na niego patrzysz. -odłożyłam nóż, którym w między czasie kroiłam ser.
   -Widziałaś go? Był szczęśliwy. Bardzo szczęśliwy, a Madonna w końcu ma czego chciała.
   -Co?!
   -Błagam nie dzisiaj. -naprawdę nie miałam ochoty na tą rozmowę.
   -Dobrze, jak chcesz. A teraz chodź, bo nam się towarzystwo zdążyło chyba upić. -pociągnęła mnie za sobą. Od tej pory zabawa trwała w najlepsze. Nie czułam żalu, czy złości. Przecież po takiej ilości alkoholu człowiek nic nie czuje. Ale jednak gdzieś tam w sercu czułam ból. Ból tak dobrze znany wszystkim kobietom. Ból powszechnie nazywany zazdrość...

"Zazdrość -jedna z wielu objawów miłości"

 ~~~~~~~~~~
I jak wrażenia? Za błędy przepraszam, a  co do notki. Zostawię to bez komentarza.

Czytasz? Zostaw komentarz, to motywuje. ;D